Bijna één jaar. Eén rondje om de zon zonder dat zij er is. 

Normaal. Het is een woord wat in De Dikke Van Dale en elk ander woordenboek voorkomt. 

Die zin ken je vast wel. En hoe langer ik erover nadenk, hoe meer ik voel dat het klopt. Het leven is niet automatisch een feest, het zijn wij die van het leven een feestje kunnen en mogen maken. En dat kan op duizend manieren. 

Ik voel, ik voel, wat jij niet ziet, en de kleur is...

Sommige dagen voelen licht. Dan geniet ik van een koffietje in de zon, dans ik de kamer rond op kindermuziek, lach ik om iets kleins en voel ik me gewoon mezelf. Dan vergeet ik bijna dat ik ooit zo’n pijn heb gehad, en dan vergeet ik het leed uit het verleden. Het leven voelt dan niet als ‘ervoor’ of ‘erna’, maar gewoon als nu. 

Trigger warning: dit verhaal gaat over depressie en kan woorden over suïcide bevatten. 

Het is alweer een maand geleden dat mijn vader, mijn vriend en ik, vertrokken om er een paar daagjes tussenuit te gaan. We gingen naar Zwitserland, dat was het hoofddoel van onze reis. En het verhaal eromheen, is wellicht wat extra bijzonder vergeleken met wat ik had gedacht toen ik in oktober vorig jaar op het idee kwam om dit in gang te zetten. Het verhaal, ga ik je zo in alle glorie even vertellen, gewoon, omdat het kan. Maar het is gewoon gek, wetende dat deze reis er wellicht ook niet had kunnen zijn, maar dat het er nu toch van kwam. En ook al was het zonder mam, ik denk dat ze vanaf waar ze ook mag zijn, heeft meegekeken. 

Op 25 april '25 spotte ik tijdens een wandeling langs de Maas de eerste zwaluw. Het was er ook maar een, die heel erg laag over de dijk en de uiterwaarden vloog. En normaal lette ik hier niet op. Het maakt(e) me eigenlijk niet uit wanneer er weer zwaluwen waren, maar dit jaar is dat toch een beetje anders. 

Als je mij al langer volgt, laat deze titel wellicht een belletje rinkelen. In mijn blog die ik na Hailee begon, had ik ook een blog geschreven met deze titel. Daarin maakte ik de oorzaak van overlijden bekend, en maakte ik duidelijk dat het woord in de titel twee enorm verschillende kanten heeft. En daar wil ik toch weer even over schrijven. 

Op een normale dag weet je normaliter niet wat je vier jaar geleden aan het doen was, hoe de omgeving rook en hoe warm het was in de ruimte waar je je bevond. Maar rond de tijd van 6 april weet ik alles. Vanaf 3 april kan ik eigenlijk tijdreizen, want ik weet het nog precies. In grove lijnen neem ik jullie even mee op die tijdreis, want over een paar dagen, weet ik het ook niet meer, tot volgend jaar.

Het leven is een avontuur. We worden geboren, leren de basis over hoe we zouden moeten overleven, en dat gaat met vallen en opstaan. Soms zeggen mensen wel dat kinderen het leven zo leren. Maar zo werkt het op latere leeftijd toch ook? Wij vallen ook en leren vanaf het moment dat je meer zelfstandigheid krijgt dat het leven soms harde lessen kent. Je maakt fouten, en die fouten en de oplossingen hiervan nemen we mee. 

Vandaag, 14 februari oftewel Valentijnsdag, vond ik het een mooie dag om mijn plan online te zetten. Hailee's jaardag - 6 april - komt er namelijk weer aan, en dit jaar zou ze vier worden. Ze zou naar de basisschool gaan, een nieuw hoofdstuk in haar en ons leven zou beginnen. Maar alles liep anders dan hoe ik het had kunnen bedenken, en ik zal haar helaas nooit zien opgroeien.