Ik voel, ik voel, wat jij niet ziet, en de kleur is...
grijs. Of soms lichtblauw. Soms vuurrood van woede, dan weer wit van vermoeidheid.
Ik voel van alles. Elke dag. Maar de kans is groot dat jij het niet ziet. Want ik ben erg goed geworden in het opzetten en ophouden van een masker. Soms is het lastig, dat voelen. Lastig, omdat ik ook een leven leid. Omdat ik óók de moeder die lacht, de vriendin die luistert. En ergens daaronder zit het nog steeds: dat stille verdriet, dat ik niet altijd kan of wil laten zien. Het voelt soms alsof ik een soort aan- en uitknop heb. Alsof ik zelf bepaal welk deel van mij zichtbaar mag zijn.
> Aan, wanneer ik functioneer, lach, praat, luister, meedraai in het gewone leven.
> Uit, wanneer ik even niet toelaat wat er vanbinnen speelt.
Die knop helpt me. Maar het put me (soms) ook uit. Want elke keer als ik me "aan" zet, voelt het een beetje alsof ik mezelf in stukken hak - een versie voor de buitenwereld, en een versie voor als ik weer alleen ben. Dat masker is niet nep; het is echt, het hoort bij mij. Maar het is ook een bescherming. Een manier om mezelf staande te houden in een wereld die vaak geen ruimte heeft voor wat stil en kwetsbaar is.
En geloof me, het gaat beter. Het afzetten van het masker, het oprechte gevoel van blijdschap en vrolijkheid komt steeds vaker weer naar boven. Als ik me op mijn gemak voel, ik dingen doe die ik echt leuk vind, als ik een gezellig dagdeel heb met vrienden of familie, dan valt het allemaal wel mee. Maar wanneer het mijn dag of moment niet is, dan zak ik diep. En met diep, bedoel ik diep. De Marianentrog lijkt dan nog een ondiepe poel. Het is alsof alles om me heen vervaagt, alsof het licht dat er eerder was plots is gedoofd. Mijn hoofd wordt mistig, mijn hart zwaar. Gedachten die ik niet wil denken dringen zich op, en zelfs de kleinste handeling voelt dan als een berg die ik niet kan beklimmen. Alsof elke stap vooruit mijn energie opslurpt, en ik me ondertussen probeer vast te houden aan het kleine beetje vertrouwen dat het weer lichter wordt.
Op zulke momenten is er geen ruimte meer voor relativeren. Geen plek voor perspectief. Het enige wat er dan is, is dat overweldigende gevoel van leegte en onmacht. Alsof ik verdwaald ben in een donker bos, waar geen pad meer te vinden is. En hoe hard ik ook probeer, het lukt me dan niet om de bomen als afzonderlijke bomen te zien – alles lijkt één grijze, dreigende muur van emotie.
Maar, en dat is belangrijk: ik weet nu dat die lichte momenten er ook zijn. Steeds vaker. En ik weet dat ze écht zijn. Geen masker, geen toneel. Dat geeft hoop. Want als die momenten bestaan, dan kunnen ze groeien. Misschien nog klein, nog kwetsbaar, maar echt.
Laatst had ik gewoon weer eens zin in iets luchtigs. Iets vertrouwds. Dus zette ik Mamma Mia: Here We Go Againop – een film die ik altijd met een glimlach associeerde. Maar dit was de eerste keer dat ik hem weer keek sinds mam is overleden. En ik wist al vrij snel: dit zou anders voelen. Bij 'I've Been Waiting For You' kwam de eerste traan al, maar toen kwam die scène. ‘My Love, My Life’. Ik dacht dat ik het wel aankon. Maar de tranen kwamen meteen. Niet een paar - nee, het brak open. Die muziek, de blikken, het moment tussen moeder en dochter… het raakte iets heel dieps in mij. Alsof de film precies onder woorden bracht wat ik zelf nauwelijks kán zeggen.
Het deed me niet alleen denken aan mam, maar ook aan Hailee. Aan hoe het voelt als iemand zo diep in je zit, zo verweven is met wie je bent, dat het gemis geen begin of eind kent. Aan het verlangen om nog één keer iets te zeggen, nog één keer vast te houden, ook al weet je dat het niet meer kan. Het was alsof ik even niet meer naar een film keek, maar naar een spiegel van mijn eigen verlies, mijn liefde, mijn herinneringen. Pijnlijk, maar ergens ook troostend. Want blijkbaar leeft die liefde nog. In elke traan, in elk lied, in elke herinnering die me zo raakt.
Wat helpt, zijn de dingen die écht van mij zijn. Haken, schrijven, creatief bezig zijn, in beweging komen – het zijn geen grote daden, maar ze brengen me terug naar mezelf. In die momenten voel ik me licht. Rustig. Alsof ik weer even ademhaal zonder dat het moeite kost. Er zit iets eerlijks in, iets zuivers. Ik hoef dan geen rol te spelen, geen verwachtingen waar te maken. Ik bén gewoon.
Maar die balans is fragiel. Eén verplichting die me niet ligt, één taak waar ik met tegenzin aan begin – en het kantelt. Mijn stemming, mijn energie, mijn hele lijf lijkt zich te verzetten. Dan voelt het alsof iets me van binnenuit blokkeert, alsof de lichtheid van daarvoor ineens onbereikbaar is. En ik weet: het zit hem niet altijd in wat er gebeurt, maar in hoe het voelt. Als iets tegen mijn natuur ingaat, drukt het me omlaag.
Toch leer ik steeds beter wat me goede energie geeft. En misschien is dat wel de sleutel: ruimte maken voor wat klopt, en lief zijn voor mezelf als het even niet lukt. Soms voelt het alsof die momenten van rust en plezier ver weg liggen, alsof ik er hard voor moet vechten om ze überhaupt te bereiken. Maar juist daarom koester ik ze des te meer. Ze zijn een soort anker waar ik aan vast kan houden als alles om me heen lijkt te wankelen. En al zijn ze soms klein, ze vormen samen een fundament waarop ik langzaam weer kan bouwen.
Het is geen rechte weg, dat weet ik. Er zijn dagen dat het lukt, en dagen dat het me overweldigt. Maar ik geef mezelf toestemming om te voelen, om te rouwen, en ook om te genieten van het nu. Want in die momenten, hoe kwetsbaar ook, ligt de kracht om door te gaan – stap voor stap, met aandacht voor mezelf en het leven dat ik steeds opnieuw probeer te omarmen.
En zo blijf ik zoeken naar de balans tussen vasthouden en loslaten, tussen herinnering en het leven dat nú is. Het is geen perfect pad, maar het is het mijne. En elke keer dat ik een moment vind waarin ik gewoon mezelf mag zijn, weet ik dat ik iets kostbaars heb gevonden - een stukje licht in de schaduw, een teken dat er - ook na het zwaarste verdriet - nog ruimte is om langzaam weer te mogen genieten.
Reactie plaatsen
Reacties