Trigger warning: dit verhaal gaat over depressie en kan woorden over suïcide bevatten.
Dit verhaal heb ik nog nooit geschreven, maar het mag de wereld in. Want het is oké om je te voelen alsof er geen kleur meer is. Zolang je maar probeert om van het zwart witte weer kleur te maken.
Van nature ben ik een persoon die graag meer voor anderen zorgt dan voor zichzelf. Vroeger uitte zich dat in daden, zoals altijd alles voor een ander betalen toen we pauze hadden op de middelbare school, later liet ik het merken doordat ik meer interesse toonde in het welzijn van een ander dan in die van mezelf.
Na Hailee's geboorte kwam dit heel erg duidelijk naar voren. Na de uitvaart van Hailee was ik meer bezig met het troosten van een ander, in plaats van de ruimte creëren om mijn eigen rouw te hebben en te verwerken. Zo zit ik in elkaar, en het was denk ik ook een soort vluchtmechanisme om niet aan mezelf en mijn emoties te hoeven denken.
En eerlijk, veel tijd om te rouwen had ik niet. Tuurlijk was dat mijn eigen schuld, want eenmaal weer zwanger stond mijn hoofd op de komst van de kleine en dat is toch echt mijn eigen pakkie-an. Maar na de geboorte van Eef heb ik lang het gevoel gehad dat ik het alleen moest doen en had ik weinig ruimte om aan mezelf te denken. Elke minuut die ik had, zorgde ervoor dat er bij mij een bak vol aan verdriet naar boven kwam. Ik had enorm veel liefde voor Eef en was enorm dankbaar dat ik haar op de wereld heb mogen zetten, maar mijn gevoel voor eigenwaarde zakte met de dag. Vanaf november 2022 liep ik met regelmaat naar de huisarts, om te praten over deze gevoelens. Dat luchtte wat op, maar zorgde niet voor een afname van de gevoelens en gedachten die ik had. Het werd met de dag erger, en steeds vond ik het moeilijk om alle kleuren te zien die de wereld te bieden heeft.
In december van dat jaar kreeg ik een baan bij een kledingwinkel in het dorp waar ik woonde. Ik vond het een prima baan en het hielp me vooral met het niet na kunnen denken over hetgeen waar ik veel mee bezig was. Maar toen ik op een ochtend in januari gebeld werd door de huisarts, die ik de dag van tevoren nog had gezien, dat ze me graag weer wilde zien en ik geen vrij kreeg hiervoor, werden mijn gevoelens van onbegrip versterkt. Ik had het er ook eigenlijk met niemand over, en had een goed masker op, dus ik kon het niemand verwijten. Uiteindelijk ben ik die vrijdagmiddag toch weggegaan van het werk, mede door mijn huisarts die mij nog eens belde. Eenmaal daar aangekomen keek ze me aan en zei ze dat ze mij niet zo het weekend in durfde te sturen. 'Ik wil graag de crisisdienst bellen, want het gevoel van vertrouwen over de afspraak 'je doet niks geks' is bij mij de afgelopen week sterk afgenomen.'. Die woorden kwamen even binnen, want ik had deze nog nooit gehoord. Ook ontstond er ergens een gevoel van begrip, dat ik eindelijk niet meer alleen was.
En om een uur of zes in de avond ging dan ook de telefoon. Het was een verpleegkundig specialist vanuit de instelling voor GGZ in mijn regio. 'Kun je hier over een uurtje zijn? Je mag je daar en daar melden.'. Ik stapte met een persoon die ik vertrouwde de auto in en we reden naar het ziekenhuis, hier bevond zich namelijk het centrum voor geestelijke gezondheid. Ik meldde me en niet veel later werd ik opgehaald door de vrouw die ik ook aan de telefoon had. Ik werd meegenomen naar een ruimte waar nog een vrouw zat, een AIOS tot psychiater. Toen ik eenmaal plaats nam op een stoel tegenover die van hen, brak ik al. Er kwam een hoop in me naar boven. Ik voelde me gehoord , ik voelde me niet meer alleen. Ik voelde alles even alsof ik nog nooit emoties gevoeld had, maar ik voelde ook een hoop dankbaarheid dat ik hier mocht zitten. Want ik kon me voorstellen, en dat vermeldde ik ook in het gesprek, dat er genoeg anderen zijn die acuter hulp nodig hebben dan ik. Dat ik dat zei, waren ze het niet mee eens. Ik verdiende net zo veel hulp als enig ander. En ik deed ertoe.
Het gesprek verliep zoals ik zou verwachten dat elk gesprek in zo'n situatie zou verlopen. Er werden vragen gesteld over hoe het met me ging, over wie ik was, wat ik had meegemaakt, hoe ik sliep, hoe ik at en dronk. Een hele vragenlijst verder kwam er ook een vraag over suïcidaliteit.
'Denk je hier wel eens aan?'. Ik werd stil. Hetgeen wat ik dacht heb ik nog nooit gezegd, dus hoe kan ik dat nu wel zeggen? Het is iets wat ik ook nooit toe heb willen geven, omdat ik me al zwak genoeg voel.
'Ja, meerdere keren per dag,' zeg ik zachtjes.
'Wat zou er zijn gebeurd als je hier nu niet had gezeten? Hoe was je het weekend doorgekomen?'
Er komt weer een moment van stilte. De blikken van beide dames tegenover me gaan door me heen en ik heb het gevoel dat ze in mijn hoofd proberen te kijken.
'Als er iets fout was gegaan dit weekend dan weet ik niet wat er was gebeurd,'. De dagen ervoor kreeg ik al een inzinking als er iets mis ging, en het maakte niet uit hoe simpel het was. Van een veter die losraakte, tot het knoeien van een korreltje rijst bij het afgieten ervan. Alles wat mis ging was meteen een ramp.
Het gesprek naderde zijn einde, en ik trok me even terug zodat de hulpverleners - zoals ik ze nu maar even noem - konden bellen met de dienstdoende psychiater.
Na een minuut of tien werd ik weer teruggeroepen naar het kamertje, waar een plan was gemaakt om mij te helpen. Omdat ik op dat moment amper sliep, werd besloten mij medicatie te geven die mij hopelijk zou gaan helpen met het krijgen van rust. Ook werd er IHT opgestart, oftewel Intensive Home Treatment, waarbij er vier keer per week een verpleegkundige bij mij thuis langs zou komen. Ook werd ik een keer per week verwacht in Venlo, om met mijn behandelaar te praten over hoe het gaat. Een opname was in hun opzicht niet nodig, maar als ik dit zelf zou willen, mocht het. Ik wilde niet weg zijn van Eef, dus was blij dat dit geen onderdeel was van het plan.
De weken na dit gesprek waren intensief. Een week na het gesprek begon ik aan de antidepressiva, die de nodige bijwerkingen had. Ik wilde graag blijven werken, maar op een ochtend heb ik in de gang een zenuwinzinking gehad en me ziek gemeld. Op de laatste dag van mijn twee maanden aan proeftijd kreeg ik te horen dat ze mijn contract niet zouden doorzetten. Geen verrassing, wel weer een tegenslag die hard aan kwam. Voor de rest bestond mijn dagelijkse ritme uit om de dag een gesprek aan huis, de andere dag een dag rust, want ik had geen energie meer om iets te ondernemen. Ik ben een paar keer nog naar de winkels gegaan, of een keer geprobeerd een middagje weg te ondernemen met mijn moeder, maar binnen een half uur ging ik naar huis. Het was me te veel. 'Overprikkeld', een woord waar ik een gruwelijk hekel aan had (en nog steeds wel heb), was het begrip voor mijn toestand buiten de deur. Gedurende deze weken werd ook mijn scheiding met de vader van Eef in gang gezet, wat ook de nodige stress met zich meebracht, maar ook ergens een beetje een soort opluchting.
Pas na een maand of twee merkte ik wat verschil in mijn welzijn. Waarschijnlijk was dit door de antidepressiva, maar het was er. Het gevoel van diepe depressiviteit was enigszins verminderd, en er kwam weer meer ruimte om te lachen. De IHT-behandeling werd afgebouwd van vier keer per week naar drie of soms zelfs twee keer per week en omdat ik daardoor minder aan huis zat, kwam ik wat meer de deur uit. Ik was ondertussen ook ruim tien kilo afgevallen, omdat mijn eetlust verdwenen was, maar langzaam kon ik ook daar weer van gaan genieten.
Tijdens een gesprek met mijn behandelaar werd nog de diagnose PTSS vastgesteld, waar ik een behandeling voor zou kunnen krijgen. Dit heb ik lang uitgesteld (tot pas begin 2024), maar het was gek genoeg fijn om er een naamplaatje aan te hebben hangen.
Rond mei 2023 werd de behandeling beëindigd en werd ik teruggestuurd naar mijn huisarts en de praktijkondersteuner. Het was fijn dat ik geen 'gevaar meer voor mezelf was', maar direct ook een eye-opener dat ik het zo ver heb laten komen.
Er kwam weer kleur in mijn leven met nieuwe liefde en doordat ik door een diep dal gegaan was voelde elk nieuw dal als een dalletje.
Maar kan ik zeggen dat het voorbij is gegaan? Nee. In 2024 ben ik twee keer behandeld met EMDR voor mijn traumaverwerking over Hailee, maar door het overlijden van mam kwam er weer een hoop van het trauma terug. Ik kan het denk ik het beste omschrijven als een soep, hoe cryptisch dat ook mag zijn. Maar het was een mix van een hoop ingrediënten (gebeurtenissen) die het tot een kookpunt hebben laten komen. Dit heeft een tijdje lang gesudderd, en er is een paar keer doorheen geroerd (behandeld). Het vuur werd lager gezet en het was te hebben zonder er naar om te kijken, maar langzaam worden er weer nieuwe ingrediënten aan toegevoegd waardoor het kookpunt steeds weer dichterbij komt. Er wordt wel weer wat door geroerd, maar het kookpunt blijf momenteel nog steeds dichtbij.
De blik die ik naar mezelf en de wereld heb is nog steeds niet veel veranderd. Mijn eigenwaarde is nog steeds vrij laag, waardoor ik niet snel hulp vraag, en ik zorg nog steeds liever voor een ander dan voor mezelf. Ook vind ik de wereld soms nog steeds lastig om deze met een roze bril te zien, maar geloof me, ik kan wel genieten van momenten hoor. Wanneer Eef lacht, wanneer het zonnetje schijnt, dat zijn van die kleine momenten die nu wel wat meer geluk met zich meebrengen. Maar voor de rest blijft hetgeen wat ik heb meegemaakt nog steeds onderdeel van wie ik ben en waar ik nu sta. Het is ook haast onmogelijk om daar afstand van te doen, en ik heb nog genoeg triggers die ervoor kunnen zorgen dat ik een slechte dag ik. Nachtmerries heb ik vaker dan voorheen en een nacht doorslapen is nog steeds een zeldzaamheid. En daar leer ik elke dag gewoon mee leven, met de hoop dat dat ooit nog beter wordt.
Wat ik vooral van mijn diepste dal heb geleerd, is dat je soms even niks anders moet dan aan jezelf denken. Jij bent de hoofdrol van jouw leven, en niemand kan geholpen worden als je niet om hulp vraagt, of laat zien dat je hulp nodig hebt.
Praten over je gevoelens is niet zwak, het maakt je juist sterk omdat je voor jezelf kiest. En voor jezelf kiezen is niet erg. Sterker nog, het is noodzakelijk. Je kunt pas echt goed voor anderen zorgen als je eerst goed voor jezelf zorgt.
Soms wordt "voor jezelf kiezen" verward met egoïsme, maar er is een groot verschil. Egoïsme betekent alleen aan jezelf denken ten koste van anderen, terwijl gezonde zelfzorg betekent dat je je eigen grenzen respecteert en je eigen welzijn serieus neemt.
Je mag nee zeggen. Je mag rust nemen. Je mag kiezen voor wat jou gelukkig maakt. Dat is geen fout, dat is liefde voor jezelf
Reactie plaatsen
Reacties