Op een normale dag weet je normaliter niet wat je vier jaar geleden aan het doen was, hoe de omgeving rook en hoe warm het was in de ruimte waar je je bevond. Maar rond de tijd van 6 april weet ik alles. Vanaf 3 april kan ik eigenlijk tijdreizen, want ik weet het nog precies. In grove lijnen neem ik jullie even mee op die tijdreis, want over een paar dagen, weet ik het ook niet meer, tot volgend jaar.
In de middag van 3 april kwamen de ouders van de vader van Hailee bij ons thuis langs en hebben we samen een broodje Bufkes gegeten (voor alle niet Zuiderlingen: dit is een Bourgondische broodjeszaak, voornamelijk bekend in Limburg). Ik had een broodje Valkenburger zonder ananas, en we grapten nog dat dit wel eens de laatste keer kon zijn dat ze mij met grote buik zagen. De hele dag had ik al een beetje last, maar in de avond besloot ik toch maar even de verloskundige te bellen met de vraag of ik vruchtwater verloor. Ze kon dit niet constateren bij haar huisbezoek, maar stuurde me door naar het ziekenhuis.
Hier aangekomen moest ik alleen naar binnen (thanks, tante Cor), en werd ik, omdat ik verhoging had, behandeld als coronapatiënt. Na een test werd duidelijk dat ik wel degelijk vruchtwater verloor, en na een echo besloot ik dat ik de dag erna ingeleid zou willen worden.
Zo tegenstrijdig als dat toen was, reden we om 23:30u in de avond naar huis. Een lege snelweg voor en achter ons, want met de avondklok was er niemand op de weg. Ik hoopte dat we aan de kant gehouden zouden worden, dat leek me wel eens 'vet', om met legitieme reden van huis te zijn, maar 'helaas', we kwamen zonder een ander persoon op de weg te zien thuis aan.
Die nacht heb ik amper geslapen. Om zes uur op 4 april, Eerste Paasdag, belde ik naar het geboortecentrum of er plek was, en dat was er. Ik mocht me rond zeven uur melden. Ik had op 2 april nog een koelkast vol taarten en cupcakes gebakken, en met moeite kreeg ik een stukje taart naar binnen. We gingen nog even snel tanken bij een pomp verderop, en vervolgden onze weg naar het ziekenhuis.
Het was Eerste Paasdag, dus kregen we rond de middagklok een bakje met lekkers. Koekjes, paaseitjes, en we kregen een apart menu voor de avond waar we uit konden kiezen. We hadden wat spelletjes meegenomen om de tijd te doden en speelden een hoop, want de tijd duurde absurd lang. Tegen de avond, toen het eten werd gebracht, bleek dat het ondanks Pasen een soort deluxe ziekenhuiseten was, net wat minder, tja, hoe zeg je dat, ziekenhuisachtig.
Die avond keken we Miljoenenjacht, de laatste aflevering van het seizoen. De meneer uit de finale verkocht zijn koffer voor vijf ton, maar had de vijf miljoen erin zitten. Dit zijn van die kleine dingen die ik nooit meer ga vergeten, ook al doet het er eigenlijk helemaal niet toe.
Die nacht heb ik weer amper geslapen. Om zes uur, op 5 april, werd ik alweer wakker gemaakt voor controles en de dag begon weer. Rond de middag werd besloten dat ik aan de weeënopwekkers mocht, dus het feest kon beginnen. Hoe ik in het begin nog op K3 aan het dansen was, was ik een uur later in een weeënstorm beland en na drie uur hield ik het niet meer en vroeg ik om een ruggenprik. En toen deze gezet was, kon ik eindelijk een beetje rusten.
Ik kreeg in de avond een culinair hoogstandje als diner, bouillon, want ik mocht eigenlijk niks eten. Ik weet eigenlijk niet eens waarom, maar ja, so be it. Ik verorberde het kopje bouillon en probeerde te slapen, maar dat lukte niet.
De rest van de avond verliep goed, tot een uur of 23:00u, toen ik koorts begon te krijgen en de rest volgde. Dat herhaal ik liever niet nog een keer, maar mocht je het verhaal willen weten, dan mag je dat gerust hier lezen.
Op 6 april werd ik dan, om 1:41u, mama van Hailee. En ik weet nog welke nummers er werden gedraaid op de radio op de recovery. Het leek wel het Nederlandstalig middernachtuurtje, want het begon met Miss Montreal en 'Door de Wind, en toen ik de recovery verliet klonk 'De Soldaat' van Nick en Simon over de speakers.
En weet je wat nu het gekke is aan dit verhaal? Na enkele dagen weet ik deze details niet meer. Of ja, ik weet ze nog wel, maar onderbewust wellicht. Terwijl ik tussen de dagen van 3 en 12 april vrijwel elk moment nog terug weet te halen, inclusief alle minuscule details. Met Hailee gaat het ook om zessen. De data ga ik daardoor nog moeilijker vergeten. Ze werd geboren op de zesde, we namen afscheid op de twaalfde en ze had moeten komen op de achttiende. Het getal zes is sindsdien ook een ander getal dan wat het daarvoor was. Het is toch wel een soort 'geluksgetal' geworden, als ik het zo zou moeten verwoorden.
Maar ja, het is dus alweer vier jaar geleden. En ik had verwacht dat het verdriet wat zou slijten rondom deze dagen. Maar gisteren op de terugweg van de supermarkt, had mijn vriend het erover dat ik mijn emoties wel mag tonen. En dat deed ik, vol op straat. De tranen vloeiden en het gemis was heftig. Eenmaal thuis brak ik helemaal, iets wat ik eigenlijk niet mag van mezelf. Een regel die ik mezelf wellicht heb in gepraat, dat ik mijn emoties niet mag tonen in het openbaar, of meer met anderen om me heen. Maar het gebeurde. En daar had ik moeite mee, maar het was oké. Want het moet eruit, opkroppen heeft geen zin, dat verergert de situatie en het verdriet alleen maar, dus je hebt er enkel en alleen jezelf mee.
Het verdriet zal gewoon blijven bestaan. En dat ga ik moeten accepteren. Wie weet slinkt het ooit, en sta ik er wat minder bij stil rond deze tijd, maar wie weet ook niet. En in beide gevallen zou het oké zijn. Want Hailee is er geweest, ze heeft adem gehaald, ze heeft een impact gehad op mijn leven, ze heeft mij voor het eerst mama gemaakt.
Elk jaar is een jaar verder van haar vandaan, maar elk jaar is ook een jaar waarin ik haar liefde mee heb mogen dragen. Mijn liefde voor haar was er niet, de liefde is er nog steeds. Want zij is er bij, voor altijd, in mijn hart, in mijn gedachten, waar ik ook ben.
Lieve Hailee, fijne vierde jaardag. Ik mis je, en ik hou van je ✨🤍
Reactie plaatsen
Reacties