Het leven is een avontuur. We worden geboren, leren de basis over hoe we zouden moeten overleven, en dat gaat met vallen en opstaan. Soms zeggen mensen wel dat kinderen het leven zo leren. Maar zo werkt het op latere leeftijd toch ook? Wij vallen ook en leren vanaf het moment dat je meer zelfstandigheid krijgt dat het leven soms harde lessen kent. Je maakt fouten, en die fouten en de oplossingen hiervan nemen we mee.
In het leven bewandelen we heel wat kilometers. En dit bedoel ik zowel figuurlijk als letterlijk. Want we bewandelen de paden die voor ons open lijken te zijn, met alle keuzes die we onderweg moeten nemen. Want het leven kent in mijn ogen geen rechte lijn. Het leven is een zigzag aan wegen en vertakkingen, en soms loopt een weg dood en moeten we terug. Soms is er een tijdelijke wegafsluiting en moeten we de volgende afslag pakken. En soms lijkt het alsof de weg die we willen gaan bewandelen nooit meer open zal gaan.
En zo voelt het voor mij. Heel erg figuurlijk en cryptisch, beschrijf ik mijn leven sinds Hailee vaker als het volgende:
Ik ben een rotonde opgereden. Deze rotonde heeft een hoop afslagen, en zodra ik een afslag wil nemen waarvan ik denk dat dat de juiste is, wordt deze afslag afgezet en kan ik niet verder. Bij de volgende afslag gebeurt precies hetzelfde, en als ik snel achterom kijk zie ik dat de vorige afslag weer open is. Maar teruggaan kan niet, want ik moet de richting blijven volgen. Dit is bij elke afslag het geval, en zo kom ik niet meer van de rotonde af.
Na het overlijden van Hailee zat deze rotonde pot dicht. Ik kon er niet vanaf, en ik leek op een gegeven moment ook niet meer vooruit te kunnen. Maar door wat hulp van omstanders (in de vorm van hulpverleners, EMDR-therapie en medicatie) kon ik langzaam weer vooruit en ging er een afslag open die ik besloot te nemen.
Die afslag leidde naar een weg waar weer wat kruispunten op zaten, soms een verkeerslicht wat niet op groen leek te gaan maar uiteindelijk kwam ik ergens. En toen kwam het overlijden van mam, en bevond ik me weer op zo'n rotonde. En daar bevind ik me voor mijn gevoel nog steeds. Het voelt ook weer alsof die rotonde zich weer niet wilt openen, en ik maar rondjes blijf rijden. En net als toen, weet ik dat er ooit een afslag open zal gaan, maar wanneer en welke dit gaat zijn, dat is nog de vraag.
Tot dusver mijn filosofische visie op een rotonde. En natuurlijk, er zijn echt wel momenten waarop ik me 'beter' voel, en een klein beetje harder over de rotonde kan crossen. Zo brengt Eef mij ontzettend veel geluk, en houd ik zielsveel van mijn vriend.
Ik praat ook weer regelmatig met een praktijkondersteuner of de huisarts, en sta (alweer) op de wachtlijst voor hulp vanuit de specialistische ggz. Maar helaas is die wachttijd lang, dus moet ik het even doen met korte termijn oplossingen. Elke week waarin het niet slechter gaat, is een week in de goede richting.
De gesprekken die ik echter met de poh-ggz heb zijn wel verhelderend. Ze biedt me een kritische blik op wie ik nu ben, en hoe ik het voor mezelf makkelijker kan maken om mezelf beter te gaan voelen. Zo ben ik te streng voor mezelf, leg ik vaak de lat te hoog en heb ik mijn masker weer goed op. En dat moet veranderen. Misschien is dat dan ook wel stap 1: het masker afzetten. En ik weet dat dat moeilijk is. Want het tonen van emoties en gevoelens, daar ben ik geen kei in. Maar het is wel realistisch: ik mag er zijn, net als het gevoel en de emotie die ik met me meeneem.
Momenteel is het leven te zwart-wit. Ik wil het leven weer in alle prachtige kleuren tegemoet gaan. Zo zie je hiernaast iets wat ik weer wil: de regenboog zien, zonder de regen. Deze foto heb ik genomen toen mijn moeder nog geen twee weken overleden was. Een regenboog, zonder begin en einde, zonder dat het ook maar een beetje had geregend.
Zo wil ik het leven weer gaan zien: het hoeft niet te regenen, voordat je weer wat kleur kunt zien. Tuurlijk, de storm die ik nu heb gehad is heftig genoeg geweest, maar die storm moet gaan liggen en het mag rustig blijven, maar met alle prachtige dingen die er na die storm gaan komen.
En van die dingen moet ik gaan genieten. Want dat is het waard, meer dan wat dan ook.
Maar zoals ik ooit een keer ergens een quote heb gelezen, zo is het ook:
'Zonder pieken en dalen, krijg je een rechte lijn. En dat betekent, dat er geen leven zou zijn.'. Zo is het ook. Misschien zijn de dalen voor mijn gevoel wat te diep, maar dat moet zich gewoon nog stabiliseren, zullen we dan maar zeggen.
Ik moet genoegen gaan nemen met de kleine momentjes. Elke lach die ik op het gezicht zie van Eef, of die van mijn vriend. Elke mooie lentedag waar, zodra je de deur uitstapt, de vogeltjes fluiten. Dat is het genieten al meer dan waard. En al moet ik nu meteen zeggen, dat de zonnige dagen echt wel meehelpen met het herstellen van de (extreme) winterdip.
Maar dan nog. Het leven blijft me verrassen. Zowel op een positieve, dan wel negatieve manier. Er komen dingen op mijn pad die ik nog lang niet had verwacht, of die ik niet had willen meemaken.
Maar door alle ervaringen voel ik mezelf wel een stuk wijzer. Het leven is hard, dat weet ik inmiddels wel, maar je krijgt nooit meer te verduren dan je aankunt, ben ik van mening. En van alles wat op je pad komt, wordt je sterker en wijzer.
Ooit las ik ergens de volgende quote, en daar houd ik me ook een beetje aan vast:
"Lieve ik, maak me maar geen zorgen, ik kom er wel. Liefs, ik."
Reactie plaatsen
Reacties
Wat schrijf je prachtig! Herkenbaar ook, prachtige spreuken.
Liefs Jet