Een rondje om de zon

En ik weet dat het eerste jaar het moeilijkste is. Dat had ik bij Hailee ook. Het eerste jaar wordt je teruggezogen naar hoe het een jaar geleden was, en ruik, proef, en voel je alles weer zoals toen. De kleinste details komen weer naar boven, alsof je weer in dat moment bent, zonder dat je het gisteren überhaupt nog kon herinneren. Vandaag weet je het weer, en over een paar dagen, ben je het weer grotendeels vergeten. 

De tijd vliegt voorbij. Elke minuut brengt ons een minuut verder weg van het leven met Hailee, het leven met mam. Elke dag is een dag waarin ik een persoon ben geworden die zij nooit zullen kennen. Alex Warren, een (nu) redelijk bekende artiest, heeft zo'n prachtige nummers. Als ik je nu mag vragen om je muziek-streamingdienst te openen, en te luisteren naar Eternity, dan kun je wellicht een beeld krijgen bij de onderstaande teksten.  

'Het voelt als een eeuwigheid. Sinds dat ik jou hier had.' 

Ook al voelt het alsof de tijd voorbij is gevlogen, weet ik wel dat ik dit jaar ben veranderd als persoon.

En dat laat het tegelijk voelen alsof het een eeuwigheid is, omdat het veranderen van een persoon niet binnen een korte termijn gebeurd. 

'Ik heb moeten leren, een persoon te zijn die jij niet kent.'

Hailee heeft mij natuurlijk nooit gekend. We hebben samen geen herinneringen kunnen maken, kunnen lachen, kunnen huilen, of kunnen leren van elkaar. Maar mijn moeder, ik deelde bijna alles met haar. Ze was degene bij wie ik terecht kon als ik even een andere mening nodig had, mijn ei even kwijt moest. En dat heb ik nu moeten leren. Haar niet meer kunnen vragen om advies, niet meer even bij haar kunnen aankloppen als het niet zo lekker gaat. 

'Waarom moest jij het licht volgen, naar een plek waar ik niet heen kan?'

Dit voel ik vooral bij Hailee. Waarom moest zij weggaan, naar een plek waar ik nog niet komen kan. Waar ik niet met haar kan zijn, haar aan het lachen kan maken, haar tranen weg kan vegen, of haar een schouder geven om op te huilen. 

Dan heeft hij nog een nummer. First Time on Earth. Dit is een lied waar ik soms echt even bij kan huilen, en waar ik de bridge bij meezing alsof ik de enige op de wereld ben. 

'We oordelen snel over degenen van wie we houden, maar soms vergeet ik, dat het ook jouw eerste keer op Aarde is.'

We zijn zo geneigd om hoge verwachtingen te hebben van de mensen die ons het meest dierbaar zijn. Juist omdat we van hen houden, willen we dat ze weten wat we voelen, perfect reageren, geen fouten maken of ons niet kwetsen. Maar in die behoefte vergeten we iets essentieels: niemand krijgt een handleiding mee bij het leven.

Iedereen, inclusief de mensen die we het meest liefhebben, is hier voor het eerst. Zij leren, struikelen, zoeken en proberen net zo hard als wij. Deze zin herinnert me eraan dat achter elke misstap of lastige reactie vaak geen slechte intentie schuilgaat, maar simpelweg enkel een graadje menselijkheid. Het helpt me begrijpen dat we allemaal onderweg zijn, fouten maken, maar het bovenal allemaal proberen. 

'Ondanks dat ik soms boos ben, betekent dat niet dat ik je niet mis.'

Boosheid is een normale reactie op het verlies van een dierbare. Ik ben ook soms boos, al dan niet woedend. Bij Hailee ben ik boos naar de fabrikanten van de vacuümpomp, soms op het ziekenhuis, soms op mezelf. 'Had ik maar nee gezegd tegen die pomp', 'Waarom duurde alles zo lang voordat ik in de OK terecht kon?', 'Waarom is die pomp kapot gegaan?'.

Bij mijn moeder ben ik soms, en dit klinkt wellicht enorm harteloos, boos op haar. Boos dat ze zo slecht voor zichzelf zorgde,  dat ze niet eerder aan de bel trok. Maar ook ben ik dan weer boos op mezelf, boos op het feit dat ik het zo ver heb laten komen bij haar. Maar ik praat mezelf dan ik dat het niet mijn schuld is. Ik had er niks aan kunnen doen, want een mens doet wat hij of zij wil, en als hij of zij iets niet wilt, dan kun jij het nog zo graag willen, maar het gaat 95% zeker geen effect hebben op de uitkomst. 

'Niemand heeft alles goed.'

Ook al is dat wellicht wat we allemaal willen. We willen alles goed doen, alles voor elkaar hebben, een imago naar buiten stralen dat we het allemaal weten en we perfect zijn. Maar dat zijn we niet. Niemand is perfect, niemand heeft alles op een rijtje. Ik hoop voor iedereen dat het zo mag voelen alsof het zo is, maar er zal altijd iets van binnen aan je knagen wat je graag anders zou willen, of waar je je bedenkingen bij hebt. 

Het is niet mogelijk om altijd het goede pad te kiezen. Soms kies je voor links, maar was rechts uiteindelijk beter geweest. Soms pak je de foute afslag op de rotonde, om vervolgens ergens terecht te komen waar je juist niet moest zijn, of om erachter te komen dat deze plek veel beter is. 

Volgend jaar ga ik naar zijn concert, en ik weet dat ik mijn longen waarschijnlijk uit mijn lijf ga zingen. Dat concert vindt ook nog eens plaats op de dag na Hailee's vijfde jaardag, dus het wordt een bewogen avond. Maar daar draait het uiteindelijk toch om? Herinneringen maken, zelf geen dingen ontnemen waar je later spijt van gaat hebben. Hoe ik eerst vaak meteen financieel dacht bij een keuze die ik nam, ben ik daar nu wat vrijer in. Want herinneringen maken en avonturen beleven, is mij meer waard dan dat extra banksaldo.