Normaal. Het is een woord wat in De Dikke Van Dale en elk ander woordenboek voorkomt.
nor·maal (bijvoeglijk naamwoord, bijwoord)
1 volgens de regel; = gewoon: hij is niet normaal niet goed bij zijn hoofd; normaal gesproken gewoonlijk; niet normaal! uitroep als je iets zeer heftigs ondergaat; dat is de normaalste zaak van de wereld dat is vanzelfsprekend
2 niet klein, maar ook niet groot: een normale portie
Maar wat zeggen al die regels eigenlijk?
Is “normaal” wel te vangen in een definitie?
Wat voor jou normaal is, kan voor een ander een compleet nieuwe wereld zijn.
Kijk maar eens om je heen. Voor de een is het heel normaal om in een drukke kantoortuin te zitten, omringd door het geluid van toetsenborden en vergaderingen. Voor de ander is 'normaal' werken in stilte, tussen rouw en rituelen, misschien in de uitvaartzorg. En weer iemand anders noemt het normaal om nachtdiensten te draaien, of juist elke dag om vijf uur thuis te zijn.
Voor mij is normaal…
… de dag beginnen om een uur of zeven, Eef die uit bed rent en bij me in bed kruipt en erna samen naar beneden, waar ze haar beleg uitkiest voor haar boterham en ik een kop koffie drink
… me over het algemeen goed en blij voelen, maar soms ook toegeven dat het niet goed gaat
… dertig hobby's tegelijk uit willen oefenen, waardoor het huis soms vol ligt met half-afgeronde hobbyprojecten
Mijn normaal is niet spectaculair, maar het is van mij. Het geeft me houvast, ritme, rust. En toch merk ik dat mijn normaal niet altijd past in wat de meeste mensen doen of verwachten.
Want mijn normaal is ook een emotionele rollercoaster. Hoe ik soms omhoog wordt gehesen, val ik erna even naar beneden, om vervolgens met enorme snelheid weer omhoog te gaan, en omlaag te gaan. En eenmaal aangekomen bij het station kan ik niet uitstappen, want het is een eindeloze rit.
Maar mijn normaal is ook, 90% van de tijd, een hoop optimisme. Het glas is niet halfleeg, maar halfvol. Ik dans op de intro-muziek van Bluey (met of zonder Eef), ik luister naar kindermuziek (idem), ik probeer er voor anderen te zijn en te luisteren en hen te helpen. En soms ben ik een beetje gek, maar dat is wie ik ben, en hoe ik omga met alles wat ik al aan levenservaring heb.
Soms loop ik daar tegenaan. Wanneer iemand zegt: 'Doe eens normaal.' Maar wat bedoelt diegene dan eigenlijk? Vaak bedoelt diegene dan 'Doe het zoals ik het zou doen'.
Soms denk ik dat we allemaal een eigen versie van normaal met ons meedragen, als een soort onzichtbare rugzak. Hij zit vol gewoontes, overtuigingen, kleine rituelen die we hebben opgebouwd door de jaren heen. Maar ook vol littekens, herinneringen en overlevingsstrategieën die we ooit nodig hadden. De een draagt een lichte rugzak die soepel mee beweegt; de ander sleept een exemplaar dat af en toe openvalt en waar onverwachts iets uit naar buiten rolt. Mijn rugzak is soms rommelig, soms zwaar, soms verrassend praktisch ingericht. Maar hij hoort bij mij. En misschien is dat wel de meest eerlijke definitie van normaal: dat wat je meedraagt zonder dat je het iedere dag in twijfel trekt, totdat iemand anders iets zegt waardoor je gaat twijfelen.
Toch geloof ik dat het goed is om je eigen normaal af en toe onder de loep te nemen. Niet om het aan te passen aan anderen, maar om te kijken of het nog bij je past. De wereld verandert, jij verandert, situaties veranderen. Wat gisteren normaal voelde, kan vandaag wringen. Soms is dat ongemak een signaal van groei; soms is het een teken dat je jezelf voorbijloopt. Ik merk dat vooral in periodes waarin mijn emoties harder schommelen dan ik zelf prettig vind. Dan probeer ik te kijken: waar komt dit vandaan? Is dit mijn normaal, of is dit een oud patroon dat ik mag loslaten? Het zijn juist die momenten waarop je jezelf even kwijt lijkt te zijn, die je later helpen je eigen normaal duidelijker te zien.
En misschien is dat het mooie: normaal hoeft geen statisch begrip te zijn. Het mag meebewegen, uitrekken, krimpen, veranderen met je levensfase. Vandaag dans ik op de muziek van Bluey en vul ik mijn huis met hobby’s en optimisme. Morgen ziet mijn normaal er misschien anders uit, rustiger, of juist voller, of met nieuwe rituelen die ik nu nog niet ken. Maar wat het ook wordt, ik hoop vooral dat ik het de ruimte blijf geven om van mij te zijn. Niet van wat anderen verwachten, niet van wat 'hoort', maar van wat klopt. En misschien, heel misschien, durf ik dan wat vaker te zeggen: dit is mijn normaal, en dat is meer dan goed genoeg.
Reactie plaatsen
Reacties