Als je mij al langer volgt, laat deze titel wellicht een belletje rinkelen. In mijn blog die ik na Hailee begon, had ik ook een blog geschreven met deze titel. Daarin maakte ik de oorzaak van overlijden bekend, en maakte ik duidelijk dat het woord in de titel twee enorm verschillende kanten heeft. En daar wil ik toch weer even over schrijven.
Lijden en leiden. Een woord wat hetzelfde klinkt als je het uitspreekt, maar een woord wat door een verandering van slechts één letter een totaal andere betekenis krijgt.
'Het lijden'; Lijden is het ondergaan van smart en ellende.
'Het leiden'; Leiden is het in bepaalde richting gaan of brengen.
Het leven brengt ons op plekken waar we wellicht niet hadden verwacht dat we er ooit zouden staan. Of we hadden het wel verwacht, maar niet op dat exacte moment. Je kunt je hele leven hebben uitgestippeld; het gebeurt amper dat het leven jouw plannetje volgt. Ik hoop oprecht dat iedereen zijn stippellijn in het leven kan volgen en er een doorgetrokken streep van kan maken, maar weet ook dat het realistisch is dat die lijn soms even een afbuiging heeft. Wellicht trek je die zelf, of wordt hij voor je getrokken. Het is hoe dan ook oké om soms eens van het originele plan af te wijken. Zo leer je nieuwe dingen, kom je nog eens ergens, en zo doe je nieuwe ervaringen op die wellicht handig zijn voor later.
Vroeger had ik ook ambities, ideeën over hoe mijn toekomst eruit zag. Ik heb van alles en nog wat willen doen, en tot in de zwangerschap van Hailee studeerde ik ijverig om mijn bachelor Rechtsgeleerdheid te halen aan de OU. Ik wist het zeker; met een kleine op komst werd dat lastig, maar ik had enorm veel zelfdiscipline en doorzettingsvermogen om te studeren. Maar toen de klap van Hailee's overlijden kwam, kwam dat plan ook links te liggen. De boeken lagen te verstoffen op een plank op zolder, en ik had geen zin, of zag het nut er niet van in, om nog verder te gaan. En de jaren erop ben ik een job-hopper geworden. De lijn die ik voor mijn leven had uitgestippeld, was namelijk verdwenenen, of hij was juist opgedeeld in heel veel lijntjes. Telkens liep dat lijntje dood, en kwam ik weer op het punt waar ik naar een nieuw lijntje kon. Ik heb bijna elk pad bewandeld voor mijn gevoel die uit die hoofdlijn is gekomen, en heb het idee dat ik eindelijk een beetje op het juiste pad zit.
Soms vraag ik me nog wel eens af waarom ik dit allemaal te verduren krijg/heb gekregen. Waarom mijn leven als 25-jarige niet gewoon 'normaal' kan zijn. Tuurlijk, ik heb andere keuzes gemaakt dan leeftijdsgenootjes. Ik werd jong moeder, met Hailee was ik 21 en met Eef was ik 22. Ik heb niet gestudeerd zoals 'normaal'. Dus mijn leven was al wat anders dan wat de maatschappij wellicht als normaal ziet. Maar in die 25 jaar op deze aardbol heb ik voor mijn gevoel mijn pakkie-an al gehad. Op de basisschool was ik het zwarte schaap, op de middelbare waren veel mensen mij liever kwijt dan rijk. Een relatie gehad met fysiek geweld terwijl je nog geen 18 bent, en vervolgens twee keer jong moeder worden, maar nu een kindje hebben om voor te zorgen.. Dan jong je moeder verliezen, en het cirkeltje is rond.
Het leven is niet makkelijk. Het is een achtbaan vol avonturen, loopings, kurkentrekkers en vrije vallen. Maar ondanks alle 'miserie', heb ik wel al een bak aan levenservaring die ik mee mag dragen. Ik merk dat ik anderen in mijn omgeving makkelijker kan helpen, en vaker een klik heb met een ouder persoon dan met een leeftijdsgenootje. Ik heb enkele goede vriendschappen, en met hen ben ik enorm blij. Ik heb een leuk huurhuis, ik woon samen met een geweldige Brabander en heb een driejarige kleuter rondrennen. Eigenlijk mag ik niet klagen. Want van de buitenkant, als vreemdeling, lijken we een perfect gezin. En zo voelt het ook wel, dat zeker. Maar van binnen, hebben wij wel wat meegemaakt.
Maar ik wil me daar niet door laten leiden. Ik wil me laten leiden door het positieve van het leven, en elk geluksmomentje koesteren. Als het vroeger regende, en Eef wilde naar buiten, stond ik dat eigenlijk niet toe. Maar nu gaan we met de regenlaarzen en paraplu naar buiten, door de plassen stampen of een gek regendansje doen. Het is maar regen, dat is niet het einde van de wereld. Regen verdwijnt wel weer, en Eef gaat hier geweldige herinneringen van hebben - hoop ik.
Het beste ervan maken. Dat wil ik gaan doen. Optimisme moet meer in mijn woordenboek komen, pessimisme moet naar de achtergrond verdwijnen. Tuurlijk mogen de mindere momenten er zijn, en een keer een huilbui met als resultaat het eten van een reep chocolade of een zak chips, dat mag. Dat moet eigenlijk, want zonder te voelen, ben je eerder gelijk aan een robot dan aan een mens. En dat het soms niet zo lekker loopt betekent voor mij niet meer dat het altijd zo gaat zijn. Ik heb al twee diepe dalen overleefd. Ik ben eruit gekomen, en dat ging niet zo snel als ik wilde, maar ik krabbelde langzaam omhoog.
En met die gedachte en het gevoel dat het beter wordt, ga ik verder.
Jij hebt de keuze. Ga jij je leven leiden, of je leven lijden?
Reactie plaatsen
Reacties
Lieve Suniva, wat heb je dit weer goed verwoord! Wat fijn dat je het positieve weer begint te zien. Ik wens je alle liefs en sterkte toe!