Het leven is onvoorspelbaar. Sommige gebeurtenissen creëren de mooiste herinneringen, terwijl een ander moment een groot verdriet vast kan houden. Vaak is hier een balans in, en zijn er weinig gebeurtenissen die beide aspecten bij zich dragen. Maar wanneer je iets meemaakt waar je zowel liefde dan verdriet voelt in de grootste zin van het woord, dan krijg je een nieuwe visie op het leven. 

In april '21 ben ik, als jonge moeder to-be, op 21 jarige leeftijd in verwachting van mijn eerste dochter. We zijn de medische molen al in wegens een inleiding, en na een zorgeloze zwangerschap dacht ik het wel te hebben gehaald. Nog eventjes, en dan ben ik echt mama. Maar toen, het laatste half uur van de bevalling, in de nacht van 6 april, gaat alles mis wat er mis kan gaan. Een horrorbevalling volgde, maar daar, om 1:41u, wordt Hailee geboren. Het blijft echter stil, al heb ik haar met ogen open kunnen zien. Waarom huilt ze niet? Ook de sfeer in de OK is stil en kil te noemen. Voor mijn gevoel gaan er uren voorbij, maar slechts 35 minuten later, om 2:16u, komt er een man naast me staan, die me op mijn schouder tikt en de woorden uitspreekt die je als ouder nooit wilt horen. 

'Ik ben de kinderarts. Hailee heeft het niet gehaald,'.

De wereld zakt op dat moment onder je voeten vandaan. Laat mij ook maar gaan, was een reële gedachte die ik daar op de operatietafel had. Je huilt, schreeuwt, en de omgeving waarin je bent doet er niet meer toe. Het verdriet wat je voelt als je dit nieuws te horen krijgt, is niet te beschrijven. Dit wens je letterlijk je ergste vijand niet toe, want dit is onmenselijk. 

En daar is dan het moment dat ik Hailee voor het eerst zag, op de recovery. Nog nooit had ik een baby vastgehouden, nog nooit had ik een overleden persoon gezien. En nu had ik beide, maar dan met mijn eigen dochter. Ze was zo perfect. Tien vingertjes, tien teentjes, een zacht lief neusje en bolle wangetjes. Donkere haren, en niks te dik of te dun, niet te groot of te klein. Ze was mijn meisje. 

En dan begint het kennismaken met haar. Maar tegelijk moet je al afscheid nemen. Hoe oneerlijk kan het leven zijn?

Zes dagen heeft Hailee bij ons mogen zijn. Dat ik haar kon knuffelen, kusjes kon geven en over haar bolle snoetje kon aaien. En dan, het moment dat het kistje dichtgaat, weet je zeker dat je haar nooit meer vast kunt houden en leg je een stukje van jezelf bij haar in die kist. Want met haar, ging ik ook een beetje. 

Een uitvaart vol liefde volgde, maar als dat ook voorbij is, blijf je achter met lege armen. Je armen zijn zo leeg, je hart zo vol van liefde en verdriet. 

En dan, blijft alleen de liefde over. Liefde gecombineerd met rouw en verdriet, in de puurste vorm van al die woorden. Je moet een nieuwe weg gaan vinden in het leven, want hoe je een week geleden geen zorgen had, staat je leven nu stil.

Hoe ga je verder? Wat doet er nog toe? Hoe ga ik dit verwerken? 

Al deze vragen spoken door je hoofd, en nu, enkele jaren later, wil ik er wat mee. Ik wil het 'zin' geven. Ik wil er wat mee doen. Dus, iedereen die dit leest, van harte welkom bij Sterrenknuffel, de manier waarop ik verder ga.