Op 25 april '25 spotte ik tijdens een wandeling langs de Maas de eerste zwaluw. Het was er ook maar een, die heel erg laag over de dijk en de uiterwaarden vloog. En normaal lette ik hier niet op. Het maakt(e) me eigenlijk niet uit wanneer er weer zwaluwen waren, maar dit jaar is dat toch een beetje anders.
Mijn moeder was gek van zwaluwen. Ze vond ze mooie vogels, zo snel en gestroomlijnd door de lucht. En ik kan me geen jaar herinneren dat ze niet naar binnen stormde als ze er weer een had gespot, de eerste van het jaar. Dit schreef ze dan ook steevast op in haar agenda, en dat ga ik nooit meer vergeten.
Het was ook gek. Ik wil niet zeggen dat ik in iets geloof, want ik weet niet wat. Maar de zwaluw die ik zojuist spotte, bleef ook in de buurt. Hij vloog niet weg, hij bleef laag en in de buurt vliegen. Misschien moet ik gewoon een beetje gaan geloven in iets, want wellicht geeft dat wat troost, of gebondenheid als ik het nodig heb.
Ik weet nog dat we een keer op vakantie waren, volgens mij was het in een vakantiepark in Drenthe, en mam zag een zwaluw in een boom zitten. Ze kon niet snel genoeg de fotocamera pakken en probeerde er een foto van te maken, want een zwaluw zie je amper zitten. Of we lagen wel eens samen op de trampoline naar de lucht te staren, en ze genoot van het geluid van de zwaluwen die tientallen meters boven ons vlogen.
Dat was mams ding. Letten op de gekste dingen. Zo heeft ze in de auto een boekje liggen waarin ze alle kilometers opschrijft. Als we een dagje weg gingen, of we gingen boodschappen doen, schreef ze de kilometerstand op de heenweg en de terugweg op, met waar we heen zijn geweest. Dat vond ze leuk. 'Zo kan ik het altijd eens terugkijken wanneer we ergens zijn geweest'. Het boekje is bijna vol, en ligt nu nog steeds in de auto in het dashboardkastje.
Na het overlijden van mam komen er zoveel dingen terug van vroeger die ik eigenlijk dacht vergeten te zijn. Het voelt weer verser dan ooit, en ik ga proberen de herinneringen die terug zijn gekomen weer te bewaren. Want nieuwe herinneringen gaan er niet komen. Alleen de oude blijven, en die wil ik levend houden. Van de zwaluw in de boom, tot het gekke boekje in de auto vol met geklieder, cijfers en datums.
De 26e van deze maand is het een half jaar geleden dat mam is overleden. Het voelt eigenlijk alsof het langer is, maar soms ook korter. Ik zeg niet dat het verdriet weg is, de rouw is er nog en de emoties zijn er natuurlijk ook. Maar het voelt steeds meer alsof het een plekje aan het krijgen is. Gek genoeg heb ik dat gevoel niet over het verlies van Hailee, en dan voel ik me een beetje schuldig naar mam toe. Maar dat moet ik niet zo voelen, want dat mag. Het is geen wedstrijd over wie het meeste verdriet opwekt, het is menselijk om je ergens meer betreurd over te voelen.
Maar al met al, merk ik dat het beter gaat. Eindelijk voel ik weer eens wat 'beter' nu weer is, hoe het écht voelt. Een lange tijd heb ik me afgevraagd wat 'beter zijn' ook alweer is, maar het gevoel van beter zijn, is volgens mij hoe ik me nu voel.
En daar ben ik heel blij mee. Het verdriet leidt mijn leven niet meer, maar steeds meer word ik geleid door wat meer optimisme en vreugde. Ik let weer wat meer op mijn persoonlijke verzorging en kleed me aan in 'grote-mensen kleren', in plaats van in m'n huiskloffie. luister weer naar K3 (en dans de kamer rond alsof ik weer een meisje van 5 ben), zoals ik deed voor Hailee. Tuurlijk, het feit dat ik kaartjes heb kunnen bemachtigen voor een concert van hen helpt wel, maar ik kan weer oprecht blij zijn met iets kleins. En dat heb ik lang niet meer gehad. En dat ik dat gevoel weer heb, dat vind ik echt fantastisch. Die gevoelens van blijdschap zijn wellicht zo vanzelfsprekend voor een ander, maar enorm bijzonder voor mij.
Want wat heb ik dit gemist. Zin hebben in. Uitkijken naar. Blij kunnen zijn.
Reactie plaatsen
Reacties
Zo fijn om te lezen dat je met een warm gevoel terug kunt denken aan Gert, en wat haar bezig hield, en dat waardeert. Je bent op de goede weg, lieve meid