De weken na het overlijden van Hailee waren stil. Maar met lege armen, een hart gevuld met liefde, wil je niks liever dan volle armen hebben. Gelukkig is het me gegund, en precies drie maanden na de geboorte van Hailee had ik weer een positieve zwangerschapstest in handen. De spanning die ik gedurende de weken had, was enorm. Elk krampje, elk steekje, alles doet mentaal wat met je. Met 16 weken werd duidelijk dat ik weer een dochter zou krijgen, en ergens was dat een heel fijn idee. Maar ook confronterend. Want nu kon zij de kleertjes aan die ik voor Hailee had gekocht, nu hoefde ik daar niks meer aan te veranderen. Misschien was die gedachte ook wel troostend, want nu zou Hailee verder leven in ons en in haar leven. Maar vaak overspoelde de gedachte me dat ik haar te veel zou gaan vergelijken met Hailee. De hele zwangerschap was spannend. De laatste week heb ik ook in het ziekenhuis doorgebracht, omdat ik te veel spanning en harde buiken had om nog 'fijn' thuis te kunnen zitten. En met een geplande keizersnede in het vooruitzicht, vond ik het een fijn gevoel om de plek te zijn waar er meteen gehandeld kan worden.
En toen, op 24 februari 2022, werd om 8:37u Aevee geboren, uitgesproken als Evie. Ondanks dat de zwangerschap pas 37 weken en 1 dag onderweg was, was ze groot, 3535g en 52cm. Ze huilde direct toen ze uit de buik was, en had geen hulp nodig met ademen, iets wat bij deze termijn i.c.m. een keizersnede vaker wel noodzakelijk is.
Het was een geschenk om haar te horen huilen. Om een warm lichaampje te mogen voelen op de mijne, en de weg van de OK naar de kraamsuite een levend kindje in mijn armen te mogen houden. De eerste dag van haar leven was meteen ook een dag met een hoop angst. Toen we rond de middag even de radio aan wilden zetten, om de stilte te doorbreken, hoorden we direct de woorden 'oorlog' over de speaker gaan. En als een verse mama, met alle hormonen nog in het lijf, voel je op zo'n moment nog meer onzekerheid dan wat je al voelt. Ik kreeg die dag al last van paniekaanvallen, en toen duidelijk werd dat Aevee naar de neonatologie moest en daar een glucoseinfuus kreeg, werd het er niet beter op. Het gehuil van een babytje wat een infuus geprikt krijgt, ga ik niet meer vergeten.
De tweede nacht heeft ze bij de verpleegkundigen geslapen. Ik was kapot, want na een nacht zonder slaap, meerdere paniekaanvallen en vreselijke pijn aan de wond kon ik even niet meer helder denken. Gelukkig was die nacht de verpleegkundige er weer die er ook bij Hailee was, en met haar heb ik heel fijn kunnen praten. Het was ook even heerlijk om te kunnen slapen, maar om 6:30u in de ochtend wilde ik niks liever dan Aevee weer in mijn armen sluiten.
Die dag mochten we ook naar huis. En dat gevoel was anders dan ik me had voorgesteld. Alles stond thuis klaar, maar het voelde nog steeds dubbel. De gedachte dat we dit al eerder mee hadden moeten maken, hing als paraplu over mij en de ervaring van naar huis gaan heen. Zo voelde ik me dan ook heel erg de eerste weken. 'Dit had al zo moeten zijn', 'Hoe zou Hailee dit gedaan hebben?', 'Wat als...?'. De vragen waar je eigenlijk niet aan moet denken, maar enorm hard naar boven kwamen. En dat is oké, dat hoort erbij, zullen we dan maar zeggen.
Dankbaarheid was wel een gevoel in overvloed. Dankbaar dat ik nu eindelijk voor een mensje mocht zorgen. Maar na enkele weken van een hoop gehuil, werd duidelijk dat ze een huilbaby was. Ze was niet snel tevreden en sliep maximaal een half uur aan een stuk. De gevoelens die je dan als ouder ontwikkelt, wil je niet aan het daglicht laten zien, maar ze zijn er wel. Je twijfelt aan elke keuze die je maakt en hebt gemaakt. Je weet niet meer hoe je het moet doen, en toen ik het meeste van de opvoeding alleen moest doen, was ik blij met het feit dat ik bij mijn ouders woonde. Zo kon ik soms toch even afschakelen, terwijl ik wist dat ze in goede handen was. Maar ook door die tijd ben ik gekomen. Ik heb mezelf daarin leren kennen, ik heb geduld ontwikkeld en geleerd dat het niet erg is om soms voor hulp te vragen. Dat is menselijk en gezond. Een blije mama zorgt immers voor een blij en content kindje.
Als je mama of papa wordt, wordt er nieuw leven geboren. Maar jouw leven begint ook weer opnieuw. Je leert jezelf en de ander kennen op een gebied wat voorheen grijs en onbekend was. En dat leven kun je dan samen aan gaan omdat het goed samen gaat, of het past totaal niet meer bij wie je bent of wie je als gezin wilt zijn.
Helaas werd duidelijk dat haar vader en ik te erg verschilden van elkaar en de prioriteiten ergens anders lagen. We hebben het nog een hele tijd geprobeerd, maar uiteindelijk hebben we besloten een scheiding aan te vragen. Gedurende deze periode zat ik zelf ook niet op de beste plek als we kijken naar mentale gezondheid, maar daarover zal ik binnenkort nog wat schrijven en delen. Maar als ik er nu op terug kijk, was dat de beste keuze. Eef zou om het weekend naar haar vader gaan en de rest van de tijd was ze bij mij. En die keuze voelt tot op de dag van vandaag goed. En begrijp me niet verkeerd, als Eef later meer naar papa wilt, mag ze daar natuurlijk heen. Maar de relatie die ik nu heb met haar vader is gezond, en zo hoort het. We schelden elkaar de huid niet vol, we kunnen nog prima met elkaar door een deur en hebben het beste voor met Eef, dat is immers het belangrijkste van alles.
Niet veel later kwam er een nieuw iemand mijn leven in en met hem ben ik tot op de dag van vandaag zielsgelukkig. Hij accepteerde Eef vanaf het eerste moment en het gevoel dat ik mezelf weer mocht zijn werd met de dag groter. Een kleine acht maanden later mochten we gaan kijken voor een huurhuis, en tot ons grootste geluk mochten we hier gaan wonen. Zoals ik onze relatie vanaf het begin heb beschreven, zo voelt het nog steeds; we zijn direct gaan diepzeeduiken. Hoe je vaak ziet dat je normaal een kleine duik neemt, even naar de bodem van het zwembad zwemt en weer boven komt, zijn wij direct de oceaan in gegaan en hebben we doorgezwommen. En nog steeds ontdek ik nieuwe delen en dingen. En nog steeds verbaas ik me over hoe groot en mooi het kan zijn, als je maar gelukkig bent.
En toen waren we hier. Een jaar wonen we nu samen. Een jaar zijn we nu een gezin. Het woord samengesteld, laat ik hier bewust weg. Want zo voelt het niet. Het voelt gek genoeg alsof het altijd zo had moeten zijn. Het standaard plaatje van mama-papa-kind was niet haalbaar, en alles wijst erop dat dit het beste is. En hoe graag ik ook had gezien voor Eef, dat ze gewoon een mama en papa had gehad die samen woonden, is het beter om een gelukkige mama en gelukkige papa te hebben die niet onder hetzelfde dak wonen. En misschien is het 'goed' (als dat het juiste woord is) dat ze zo jong al gescheiden ouders heeft gekregen, want nu weet ze niet beter. En als ik 's avonds naar haar gezichtje kijk, en zie hoe fijn ze het vindt om samen te wonen met mij en haar bonuspapa, dan maakt dat een hoop onzekerheid van het verleden goed. Haar bonuspapa en zij rennen door het huis heen, hij draagt haar elke avond als raket naar bed (thanks, Bluey) en ze accepteren elkaar alsof ze niet beter weten. Ik ben een gelukkige mama, want ik heb een gezin waar ik trots op ben. Een peuter die rondrent alsof ze een oneindige batterij heeft, een vriend die het beste in me naar boven haalt en een engeltje op mijn schouder die van bovenaf toekijkt.
Reactie plaatsen
Reacties