Van harte welkom bij Sterrenknuffel. Ik voel me bijna vereerd dat je een kijkje neemt en de tijd neemt om dit te lezen. Een eerste blog staat vaak in het teken van kennismaking, vertellen wie ik ben en wat mij heeft gedreven tot het starten met Sterrenknuffel. Dus bij deze; ik ben Suniva en op het moment dat ik dit schrijf, januari 2025, ben ik 25 lentes jong. Samen met mijn dochter Aevee (uitgesproken als Evie, bijnaam Eef) en de liefste vriend (bonuspapa van Eef) wonen we dicht bij de Duitse grens in het mooie Limburg. In mijn vrije tijd geniet ik van het creatieve, zo haak ik me een ongeluk en probeer ik altijd wel weer wat nieuws te doen. De zolder staat dan ook vol met dozen aan hobbyspullen, want je kunt nooit genoeg hebben als je het mij vraagt. Ik geniet ook van een goede wandeling en van de natuur; scheelt dat even dat ik in de Maasduinen woon dus altijd lekker kan gaan wandelen ;) Nog wat andere leuke weetjes over mij: ik poets het beste op ABBA of K3 (wel de oude, eerste K3), je mag me 's nachts wakker maken voor een stokbrood met kruidenboter of een M&M McFlurry en ik heb een zwakte voor items van het Marvel-karakter genaamd Groot.
Zo, nu je weet wie ik ben, ga ik maar direct verder met de vraag 'Waarom?'. Waarom typ ik dit nu, en wat heeft me hier tot gedreven? Ik neem je mee in mijn leven, maar dan in een notendop.
Ik ben opgegroeid in een middelgroot dorp en was gezellig alleen met mijn ouders. Na de basisschool ben ik de havo gaan doen en hierna heb ik van alles en nog wat geprobeerd, maar ik kreeg nooit het idee dat ik 'het' gevonden had. Toen ik dat eenmaal dacht te hebben gevonden, was ik in verwachting van mijn eerste dochter. Ik trouwde en samen met hem woonde ik bij mijn ouders in. We dachten het te hebben gevonden, de zin van het leven, maar na een perfect zorgeloze zwangerschap werd op 6 april 2021 die droom een nachtmerrie.
Nadat in het laatste half uur van de bevalling alles mis ging wat er mis kon gaan, werden wij om 1:41u ouders van Hailee. Ze had haar oogjes een beetje open en ik kon haar even zien door het doek van de OK, maar dat was ook de enige keer dat ik haar levend heb gezien. Na 35 minuten werd mij namelijk verteld dat Hailee het niet gehaald had. Om 2:16u werd Hailee de felste ster aan de hemel, en stond onze wereld stil. Hierover zal ik binnenkort nog een verhaal schrijven, want dat is te lang om hierin allemaal op te sommen.
Je leven verandert op zo'n moment. Je weet niet meer waarom je er nog bent, en of het er überhaupt nog toe doet. Je wordt boos op de normaalste zaken van de wereld, omdat het voor jou allemaal niet meer normaal is. Maar je moet door, want het leven stopt voor je gevoel wel, maar de wereld draait gewoon door. De tijd gaat verder, en langzaam kun je zelf uit de put komen om weer het mooie te gaan zien.
Op 24 februari 2022 werden we voor de tweede keer ouders, van Aevee. Een zorgeloze zwangerschap was het niet, omdat elk pijntje en elk gevoel meteen alarmbellen laat rinkelen en je je onzeker voelt in je lijf. Maar na een goed verlopen geplande keizersnede werd ze gezond geboren, en dat gevoel was magisch.
Een jaar later zijn we gescheiden. Ouders worden ook geboren tijdens de geboorte van het kind, want je bent opeens een heel nieuw persoon, en soms verander je dan op een manier waarna het beter is om apart door het leven te gaan.
Vroeger had ik hier een mening over, maar dat ik het zelf mee heb gemaakt heeft mijn kijk erop veranderd: het is beter om een gelukkige mama en een gelukkige papa te hebben dan ouders die nog bij elkaar zijn en ongelukkig zijn.
Later dat jaar kwam ik mijn huidige vriend tegen. Hij accepteerde mij, met al mijn trauma's en wilde me hier verder mee helpen. Hij behandelt Eef alsof het zijn eigen vlees en bloed is en toen we na negen maanden samen de mogelijkheid kregen om samen wat te gaan huren, was de keuze direct duidelijk; wij gaan samenwonen.
Dat is nu bijna een jaar geleden. En ik heb er geen moment spijt van. We zijn een gelukkig gezin met elkaar en maken er het beste van. Samen komen we er wel, luidt het spreekwoord, en dat is ook zeer zeker zo, maar soms heeft het leven toch weer een nieuw idee over het verloop.
Zo dacht ik het allemaal uit te hebben gevogeld. Ik had een nieuwe baan, en we hadden een weekje weg gepland staan (naar een vakantiepark 20km verderop wel te verstaan). Tijdens dit weekje weg veranderde het leven echter weer. Op woensdag kreeg ik bericht van mijn vader dat mijn moeder opgenomen werd op de IC. Ik heb haar in de middag nog even kunnen spreken, maar in de avond werd al snel duidelijk dat het niet goed ging en werd ze aan de beademing gelegd. Dagen gingen voorbij, die enkel verslechtering met zich mee brachten. Nog geen week na haar opname, is ze overleden. 62 jaar. Veel te jong. Veel te snel. Ook hier zal ik binnenkort meer over delen, want ook dit mag verteld worden.
En daar eindigt weer een hoofdstuk, met het volgende hoofdstuk wat direct begint. Een nieuw hoofdstuk, waarvan zelfs ik, de schrijver in zekere zin, nog geen flauw benul heeft over wat erin gaat gebeuren. Tuurlijk, dat idee kun je nooit hebben, maar ik heb wel het gevoel dat dit weer een tekening is waar iets uit gaat komen. Iets nieuws en hopelijk iets goeds, of tenminste betekenisvol. Ik wil het leven weer kleur gaan geven en laten houden. Het leven moet gevierd worden, want het is veel te kort. Aan die reis ga ik nu beginnen. Ga je met me mee?
Reactie plaatsen
Reacties